Νένες – Γεωργόνη: Ελπίδα κι όχι βόλεμα! 15.4.2011 larissanet.gr

«Ας επιλέξουμε να «ελπίζουμε» απ’ το να «βολευτούμε»! Μάλλον αρκετοί ανάμεσά μας βολεύτηκαν πολύ τα προηγούμενα χρόνια και γι’ αυτό την πληρώνουμε όλοι τώρα» δηλώνει στο larissanet.gr ο ηθοποιός Στέργιος Νένες, ενώ η συμπρωταγωνίστριά του Γεωργία Γεωργόνη, τάσσεται με το κίνημα κατά των διοδίων. Και οι δύο επιλέγουν την ελπίδα από το βόλεμα!



Στην παράσταση «Εγώ ελπίζω να τη βολέψω», που είναι βασισμένη στο ομώνυμο βιβλίο του Μαρτσέλο Ντ’ Όρτα και θα παρουσιαστεί το Σάββατο και την Κυριακή 16 και 17 Μαρτίου στο Θέατρο του Μύλου πρωταγωνιστούν ο Στέργιος Νένες και η Γεωργία Γεωργόνη που μίλησαν στο larissanet.gr για την παράσταση, τα μηνύματα της εποχής και δηλώνουν πως επιλέγουν να ελπίζουν αντί να βολεύονται.

Αναλυτικά η συνέντευξη έχει ως εξής:

Στην ελληνική περιφέρεια η φτώχεια σαρώνει και τα σχολεία με τον «Καλλικράτη» που εφαρμόζει στην εκπαίδευση η κα Διαμαντοπούλου συγχωνεύονται και κλείνουν. Τελικά, η παράσταση «Εγώ ελπίζω να την βολέψω» ταιριάζει γάντι στις μέρες μας;

Σ.Ν.: Όπως προτιμώ να ερμηνεύω τον τίτλο της παράστασής μας… εγώ ελπίζω να τη βολέψω… έτσι ναι, ταιριάζει γάντι στις μέρες μας και στις δυσκολίες που αντιμετωπίζουμε όλοι. Ας επιλέξουμε όμως το να «ελπίζουμε» απ’ το να «βολευτούμε»! Μάλλον αρκετοί ανάμεσά μας βολεύτηκαν πολύ τα προηγούμενα χρόνια και γι’αυτό την πληρώνουμε όλοι τώρα! Η φτώχεια σαρώνει περιφέρεια αλλά και αστικά κέντρα έντονα πια και ο μόνος τρόπος αντίδρασης κατά την γνώμη μου είναι η πραγματική συνειδητοποίηση, η συσπείρωση και η κοινή προσπάθεια. Κανένας δεν μπορεί να αλλάξει την δυσάρεστη αυτή κατάσταση μόνος του. Όλοι μαζί όμως, ενώνοντας τα μυαλά μας, τις δυνάμεις μας και τις ελπίδες μας για καλύτερη ζωή σίγουρα θα μπορέσουμε να αντιδράσουμε!

Γ.Γ.: Ζούμε σε πολύ δύσκολη εποχή, είναι αλήθεια. Η φτώχεια όπως λέτε σαρώνει. Σαρώνει οικογένειες, σχολεία, νοσοκομεία, τεχνολογικά ιδρύματα, πανεπιστήμια και τις ίδιες τις ζωές μας. Ζούμε καταστάσεις που συνέβησαν τα παλιότερα χρόνια και τα παιδιά μας ακόμη χειρότερες. Σήμερα, η ανηψιά μου που είναι 11 χρονών μου είπε ότι είναι καλύτερα να κρατήσουμε κάτι παλιά μου παπούτσια που τις άρεσαν πολύ, γιατί όταν μεγαλώσει δεν θα ‘χει λεφτά να πάρει! Της απάντησα ότι είναι καλύτερα να ελπίζει και να εύχεται πως μέχρι τότε, εμείς οι μεγάλοι θα βρούμε τρόπους να ζούμε χωρίς το χρήμα και όλα τα κακά που συνεπάγεται. Και η παράστασή μας λοιπόν, στέλνει το μήνυμα της ελπίδας κι όχι του βολέματος. Ο τίτλος της, «Εγώ ελπίζω να τη βολέψω», είναι μια πρόταση από την έκθεση ενός μαθητή, με θέμα, το τέλος του κόσμου κι εγώ επιλέγω να την ερμηνεύσω ρίχνοντας το βάρος της πρότασης στην ελπίδα. Φαίνεται λοιπόν πως ταιριάζει πολύ στις μέρες μας απλώς διαφέρει η οπτική γωνία που θα το δει κάποιος.




«Νιώθουμε τυχεροί που ο κόσμος ανταποκρίνεται»

Τι προσδοκάτε κάθε φορά που βγαίνετε στην ελληνική περιφέρεια για παραστάσεις;

Σ.Ν.: Η πρόθεσή μας ξεκινώντας μια περιοδεία στην περιφέρεια είναι να φέρουμε και «προσφέρουμε» με όλη την σημασία της λέξης, μια καλή και αναγνωρισμένης αξίας παράσταση στο κοινό εκτός Αθηνών, που δεν είχε την δυνατότητα να την δει λόγω απόστασης.

Η προσδοκία, είναι αυτή η παράσταση να αγαπηθεί, να διασκεδάσει και να ψυχ-αγωγήσει όσο το δυνατόν περισσότερο και περισσότερους!

Νιώθουμε άξιοι, τυχεροί και είναι πραγματικά πολύτιμο για εμάς να βλέπουμε αυτό να συμβαίνει με το «Εγώ ελπίζω να τη βολέψω» και τον κόσμο να ανταποκρίνεται και ειλικρινά να ευχαριστιέται.

Γ.Γ.: Με την περιοδεία της συγκεκριμένης παράστασης μου δημιουργήθηκε έντονα η εξής επιθυμία: Θέλω μέσα από τις δουλειές που συμμετέχω να καταφέρνω να διασκεδάζω και να εκπλήσσω ευχάριστα τους ανθρώπους τόσο, όσο συμβαίνει στην τωρινή μας παράσταση. Να ψυχαγωγώ αλλά και να προβληματίζω. Αυτό το ζητούμενο δεν αλλάζει είτε το κοινό είναι αθηναϊκό, είτε της περιφέρειας.

Προσδοκώ λοιπόν τα παραπάνω. Να ευχαριστηθεί το κοινό μας τόσο, όσο και στις προηγούμενες περιοχές που επισκεφτήκαμε, να προβληματιστεί και να γελάσει με την καρδιά του.

«Το θεατρόφιλο κοινό δεν χαρίζεται»

Ποιο κοινό είναι το ποιο απαιτητικό και γιατί;

Σ.Ν.: Κάθε μέρα, σε κάθε παράσταση, το κοινό είναι διαφορετικό και πάντα πολύ απαιτητικό (και με το δίκιο του)! Όμως είναι πάντα εκεί! Σε έχει ήδη τιμήσει με την επιλογή του να έρθει στην παράσταση και είναι έτοιμο να επικοινωνήσει! Αν του χαρίσεις ειλικρίνεια και αγνή προσπάθεια σίγουρα θα ανταποκριθεί.

Δεν νομίζω ότι χαρακτηρίζεται λιγότερο ή περισσότερο απαιτητικό σε σχέση με το από πού προέρχεται. Ακόμα κι αν συνηθίζεται να λέγεται ότι το κοινό στην περιφέρεια είναι περισσότερο διψασμένο λόγω απόστασης, κατά την γνώμη μου παραμένει πάντα, το ίδιο αυστηρό και δεν χαρίζεται. Αν πραγματικά το κερδίσεις έχει πολύ διάθεση να στο ανταποδώσει! Αλλά σε καμία περίπτωση δεν είναι ευκολότερο ή λιγότερο απαιτητικό. Γι’αυτό άλλωστε και πάντα αυτή η σχέση έχει πολύ ενδιαφέρον.




Γ.Γ.: Δεν μου αρέσει να βάζω ταμπέλες στους ανθρώπους. Τι θα πει απαιτητικό κοινό; Όλοι όσοι έρχονται να παρακολουθήσουν την παράσταση φαντάζομαι ότι προσδοκούν να περάσουν καλά και να νοιώσουν ότι άξιζε που αφιέρωσαν το χρόνο τους.

Από την μέχρι τώρα πορεία της παράστασης μας ο κόσμος φεύγει ευχαριστημένος και το έργο μας συνεχίζει να απασχολεί κι αφού έχουμε φύγει από τον τόπο τους. Στα Ιωάννινα μάθαμε πως το ομώνυμο βιβλίο του Μαρτσέλο ντ Όρτα (στο οποίο βασίστηκε η παράστασή μας), εξαντλήθηκε.

Όποτε θέλω να πιστεύω πως ο κόσμος έρχεται θετικά προδιατεθειμένος με την προσδοκία να ευχαριστηθεί, χωρίς απαιτήσεις. Αυτό είναι κοινό χαρακτηριστικό όλων, απλώς στην επαρχία, σε κάποιες περιοχές υπήρξε κοινό που ενώ διασκέδαζε δεν το εξέφραζε με βροντερά γέλια (όπως είχαμε συνηθίσει) από ευγένεια, γιατί φοβόταν μήπως δεν είναι σωστό μέσα στο θέατρο να κάνεις «φασαρία». Αυτό το κοινό δεν μπορώ να το ονομάσω απαιτητικό σίγουρα!

Τα συστατικά επιτυχίας της παράστασης

Η παράσταση παρουσιάστηκε με επιτυχία για δύο χρονιές στο «Θέατρο του Νέου Κόσμου». Ποια είναι τα συστατικά της διάρκειας;

Σ.Ν.: Έχουμε την χαρά να λαμβάνουμε πολύ θετικές αντιδράσεις από τον κόσμο και προσωπικά συμμετέχοντας από την α’ διανομή όπου διαμορφώθηκε η παράσταση νιώθω μεγάλη χαρά και ικανοποίηση.

Νομίζω ότι πέραν των κειμένων-εκθέσεων των παιδιών που είναι απολαυστικά έτσι κι αλλιώς, αυτό που συμβαίνει με την παράσταση είναι ότι είναι πολύ διασκεδαστική, φτιαγμένη με πραγματική αγνότητα και μοιάζει με παιδικό παιχνίδι. Ο τρόπος που δουλέψαμε με τον σκηνοθέτη μας Βασ. Μαυρογεωργίου βασίζεται στον αυτοσχεδιασμό κι έτσι όλα προκύπτουν και συμβαίνουν από εμάς στην σκηνή, σαν να’ναι η πρώτη φορά. Αυτό δίνει ενθουσιασμό, φρεσκάδα και ζωντάνια κι έτσι διατηρείται αμείωτο το ενδιαφέρον και του κοινού αλλά και το δικό μας!

Γ.Γ.: Μακάρι να γνωρίζαμε ακριβώς τα συστατικά της «διάρκειας» παρουσίασης μιας παράστασης. Αν υπήρχε συγκεκριμένη συνταγή θα την ακολουθούσαμε τυφλά.

Η συγκεκριμένη παράσταση όμως έχει τα εξής χαρακτηριστικά που νομίζω ότι βοηθούν στην καλή διάρκειά της.

- Έχει έναν ευφάνταστο σκηνοθέτη τον Βασίλη Μαυρογεωργίου που πέρα από τις εξαιρετικές ιδέες του δίνει βάρος στο να καταφέρνει να επικοινωνεί η παράσταση με το κοινό και να μην είναι απλώς ένα έργο που το παρατηρεί από μακριά.

- Μια εξαιρετική ομάδα ηθοποιών (οι ηθοποιοί που έπαιζαν τα δύο χρόνια στο θέατρο του νέου κόσμου) που με τη βοήθεια του σκηνοθετεί και μέσα από αυτοσχεδιασμούς, έδωσαν στις εκθέσεις τη μορφή θεατρικού έργου.

- Έχει επίσης τους τωρινούς ηθοποιούς που νομίζω πως συνεχίζουμε την καλή «παράδοση» των προκατόχων μας και προσεγγίσαμε την παράσταση με ειλικρίνεια και ενθουσιασμό.

- Θετική διάθεση από όλους τους συντελεστές και τέλος. -- Επειδή το κείμενο προέρχεται από εκθέσεις μαθητών, είναι απλό κατανοητό, βρίσκει το στόχο του και είναι πολύ ευχάριστο. Οπότε το δέχεται εύκολα όλος ο κόσμος.

Όλοι μας κάποτε υπήρξαμε παιδιά.

To έργο πραγματεύεται από τη δική του οπτική γωνία τη φτώχεια και τον πλούτο. Στις μέρες μας μία από τις αντιδράσεις κατά της συσσώρευσης πλούτου είναι το Κίνημα «Δεν πληρώνω». Eσείς πληρώνεται και γιατί;



«Η υπερβολή μάς ακολουθεί ακόμα και στην αντίδραση»

Σ.Ν.: …κατά της συσσώρευσης πλούτου… ναι, συμφωνώ με το κίνημα «δεν πληρώνω» για την ουσία των θέσεων που υπερασπίζεται και την αντίδραση που παρακινεί και θέλει να προκαλέσει.

Δεν συμφωνώ όμως με τους διάφορους «κάγκουρες» με τα διάφορα «Cayenne» (τι φταίει το αμαξάκι;!) που βρίσκουν ευκαιρία να εκμεταλλευτούν ότι περισσότερο μπορούν, ακόμα και τώρα, συνεχίζοντας να μας κοροιδεύουν όλους, ενώ είναι και είμαστε όλοι εμείς που οδηγηθήκαμε με δική μας ευθύνη σε αυτή την κατάσταση. Τι σχέση μπορεί να έχει αυτός με την κρίση κι έχει το θράσος να πάει να σηκώσει την μπάρα!!! Φοβάμαι ότι o ίδιος λόγος «λεβεντομαγκιάς» για τον οποίο απέκτησε το αυτoκίνητο, ο ίδιος λόγος τον παρακινεί και πάλι…

Η υπερβολή μάς ακολουθεί ακόμα και στην αντίδραση και μακάρι να μπορέσουμε να αφυπνιστούμε και να αντιληφθούμε εγκαίρως την σωστή διάσταση των δυσκολιών αλλά και των δυνατοτήτων μας.

«Συμφωνώ με το κίνημα κατά των διοδίων»

Γ.Γ.: Στο έργο θίγονται πολλά θέματα. Η παιδική κακοποίηση, η κακή ιατρική περίθαλψη, η παιδική εργασία, η ελλιπής μόρφωση και η κακή παιδεία και αν το γενικεύσουμε ο πλούτος και η φτώχεια. Είναι κάτι που πάντα απασχολούσε τους ανθρώπους γιατί αυτά καθορίζουν τον τρόπο που ζούμε. Εγώ ιδανικά, θα ήθελα να μπορούμε όλοι να έχουμε ένα καλό βιοτικό επίπεδο ώστε να μπορούμε να πληρώνουμε ότι μας αντιστοιχεί, εφόσον αυτός είναι ο τρόπος κοστολόγησης ενός προϊόντος ή μιας εργασίας. Όμως αν δεν έχουμε, το βρίσκω λογικό να μην πληρώνουμε. Βέβαια δεν εννοώ ότι συμφωνώ με κάποιον που κάνει τα πάντα θέλει τα πάντα και δεν πληρώνει, ενώ ζει στην κοινωνία μας, γιατί στην ουσία εκμεταλλεύεται το σύστημα εις βάρος κάποιων που επίσης δεν μπορούν να ανταπεξέλθουν. Συμφωνώ όμως στην άρνηση πληρωμής των διοδίων, ενώ οι δρόμοι στους οποίους ταξιδεύουμε είναι άθλιοι. Εγώ πληρώνω γιατί τώρα έχω αυτή τη δυνατότητα αργότερα δεν ξέρω. Πάντως όλοι οι άνθρωποι έχουν δικαίωμα για μια ήρεμη και δημιουργική ζωή και όχι για μια ζωή που χρωματίζεται από την αγωνία «του τι θα μου ξημερώσει».


Πηγη: http://www.larissanet.gr/el/issue2/interviews/6067/